| Chapter 39 |
1 | A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?
|
2 | A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?
|
3 | Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.
|
4 | Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.
|
5 | Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,
|
6 | të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?
|
7 | Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.
|
8 | Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.
|
9 | Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?
|
10 | A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?
|
11 | A do t`i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t`ia lësh atij punën tënde?
|
12 | A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?
|
13 | Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.
|
14 | Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.
|
15 | duke harruar që një këmbë mund t`i shtypë ose një kafshë e fushave mund t`i shkelë.
|
16 | I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,
|
17 | sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.
|
18 | Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.
|
19 | A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?
|
20 | A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.
|
21 | Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.
|
22 | Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.
|
23 | Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.
|
24 | Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.
|
25 | Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: "Aha"!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.
|
26 | Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?
|
27 | Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?
|
28 | Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.
|
29 | Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.
|
30 | Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo".
|